بعضی آدمها...نظرشما چیـــــــــــــــــــــــــــــه؟!!!!!!!!!!!!!

تا بحال با افرادی با خصوصیات زیر برخوردی داشتید...

یک سری افراد هستند که در هر شرایطی که خودشون فعلا هستن بهترین شرایطی که ممکنه واسه هرکسی پیش بیاد. حتی اگه قبلا گفته باشه که این شرایط همیشه مورد نارضایتیش بوده و با کلی دلیل ومنطق از بودن در اون شرایط دوری میکرده.حالا شاید با خوندن این جمله بگید که خوب اینجوری که خوبه. فرد شاکر وسپاسگزاریه وصبوره. ولی این برای زمانیه که این افراد واقعا احساس رضایت کنن و قصدشون تلقین به بقیه نباشه.و خیلی واضح بگن که خوب من با این شرایط خیلی موافق نبودم ولی حالا به دلایلی توش قرار گرفتم . یا اینکه توضیحی نده دیگه. چه لزومی به توجیه بقیه.نه اینکه تمام تو ضیحات قبلیو عکس کنه و به بقیه هم با توضیحات اضافی و البته بیشتر سفسطه بافی تزریق کنه.

مثلا تا امروز از شرایط X ناراضی بود وکلی اه واوه وبا کلی دلیل ومنطق این شرایطو در مقایسه با شرایط Y رد کرده. حالا بهر دلیلی ( عقلی ، احساسی، اجباری )در شرایط X قرار گرفته. حالا اگه واقعا فرد سازگاری باشه که خیلی هم خوبه . میگه آره من شرایط Yمیخواستم ولی الان شرایط X واسم پیش اومد. موردی نیست.

ولی نه اینکه چون خودش در شرایط مورد پسندش یعنی Y قرار نگرفته شروع کنه آه واوه به شرایطY و کلا شرایط Y زیر سوال ببره وحتی کلی شکر خدا که در  شرایط Yقرار نگرفته. و دلسوزی برای افرادی که در شرایط Y هستن و اصرار داشته باشه که به بقیه تزریق کنه تمام معایب X که قبلا بیان میکرده حسن هستن.

که البته همین توضیحات زیادی و توجیحات بیشتر از عدم رضایت درونی ناشی میشه و به قصد تلقین وتزریق در اطرافیانه. و گرنه چه لزومی به این همه توضیحات به دیگران.

خلاصه افرادی هستن که میگن هر کاری وانتخابی که من میکنم بهترینه وهیچ وقت پشیمون نمیشم. در صورتی که بنظر من اینجوری هم نیست بهرحال میشه با فکر ودرایت عمل کرد ولی گاهی هم درصدی نارضایتی ممکنه پیش بیاد.بهرحال هر انسانی عقل واحساسو در کنار هم داره.

خیلی شفاف من از نظر احساسی با اون شرایط موافقم ولی الان از لحاظ عقل و منطق باید این شرایط را بپذیرم. یا بالعکس. لازم نیست به دیگران تزریق کرد که 100 درصد تصمیمات من عقلیه  وبهترینه.

مثلا خود من به شخصه در مورد فرزند دوم و تک فرزندی معتقدم و ایمان دارم که باید فرزند دوم هم باشد ولی این توانایی در خودم نمی بینم. و هر چند عقل ومنطق و حتی احساسم به من میگه باید فرزند دوم باشه و لی به صراحت اعلام میکنم که من تواناییشو ندارم. من فرد حساس نکته سنجی هستم و ترجیح میدم انرژیمو برای یکی بذارم و نمیخوام به خود بچه ها هم ظلم بشه. از طرفی هم خوشحالم که الان در جامعه ما تک فرزندی زیاد شده وبچه ها با این مسئله زیاد برخورد میکنن.ولی دیگه کلا بچه دومو زیر سوال نمیبرم و با هزاران دلیل ومنطق وتوجیه رد نمیکنم.