شب آخر

سلام خورشیدم، جانانم، سطر برجسته زندگی ما

باتومیگویم

توجلوه عشق قدیمی و جاودان من و پدر

فرزندم،دخترم،جانانم،خورشیدم

نه ماه چقدر زودگذشت.انگار همین دیروزهای نزدیک بود که من فهمیدم دیگر یکی نیستم دو تا شده ام .همین دیروزهای خیلی نزدیک بود که من زیر پوستم تنم حس کردم قلبی با قلب من یکی شده است.

انگار همین نزدیکیها بود که تکانهایت راحس کردم و دانستم دیگر تنها نیستم  و تنها نفس نمیکشم و تنها زندگی نمیکنم.

بعد دیگر تقسیم لحظاتم با تو بود...با عشق کوچکم

شب آخر فرا رسیده و فردا صبح تو زمینی خواهی شد و من در هیجان لحظه دیدار خوابم نمیاید. تو خواهی آمد اما دیگر درون من نخواهی بود مستقل و موجودی کامل از فردا زندگی زمینیت آغاز خواهد شد. در عین اینکه بی تاب دیدارتم اما میندیشم هیچ وقت دیگر انقدر نزدیک به من ودر من نخواهی بود.

بیا فرزندم تا باهم هزار راه زندگی رابپیمایم .تا با هم سفرها کنیم و جاده های تجربه را بیازماییم. بیا فرزندم امیدوارم لایق داشتنت باشم.

اما...دلم تنگ لحظه های این نه ماه خواهد شد. لحظه های هم آغوشی روح هایمان دریک کالبد. دلتگ ضربه هایت ،تکانهایت و طنین قلبت زیر پوست تنم...

خورشید من ساده یپبگویمت دوستت دارم  همین

تمام روشنی ها فانوس راهت...